Door JAN LIBBENGA
Rode Paddenstoel was de naam. Bedacht door juf Dagelet. Zij was voorjaar 1958 in dienst gekomen. Tijdens het sollicitatiegesprek werd er met geen woord gerept over haar rode wollen kousen. De commissie die haar moest beoordelen was maar wat blij dat er een gegadigde voor hen zat en dat ze de eerstkomende periode weer verzekerd waren van een beroepskracht. Er was namelijk een groot verloop onder de kleuterjuffrouwen, zo staat in het boekje Vluchten boven Veenhuizen. Niemand hield het daar lang uit omdat men zich opgesloten voelde in de gevangenis, en omdat er in de wijde omgeving weinig tot niets viel te beleven.
Juf Dagelet maakte het gezellig. Een vader zaagde een grote paddenstoel uit en dit naambord werd bij de ingang opgehangen. Haar verloofde kwam soms ook helpen.
Het idee dat kinderen gegijzeld konden worden kwam niet op bij de directie. In Norgerhaven zaten toen nog de 'verpleegden'. De meesten van hen waren landlopers. Tegen de tijd dat het winter werd of koud, pleegden ze een licht vergrijp, zoals een diefstal. De verpleegden zorgden voor het schooltje en deden het onderhoud en maakten het schoon.
Ook voor de kinderen was dit de normaalste zaak van de wereld, zegt juf Dagelet terugkijkend. Zij wisten immers ook niet beter dan dat tralies een vast deel uitmaakten van het leven in een gevangenisdorp. Zelfs de tocht naar school en terug naar huis, twee maal per dag omdat iedereen tussen de middag thuis warm ging eten, werd uitgevoerd met de zogenaamde boevenwagen.
Halverwege de jaren zestig verdween het kleuterschooltje uit Norgerhaven en werd de ruimte het kantoor van mijn vader.
Reacties
Een reactie posten