Dat in Duitsland decennialang heel anders naar deze oorlogsmisdadigers werd gekeken, blijkt uit de behandeling die hen vanuit Duitsland ten deel viel. Vanuit Duits perspectief waren het Kriegsverurteilten of Kriegsgefangenen. Geen Kriegsverbrecher. Gevangenen die geestelijk, juridisch en ook financieel geholpen werden. Door allerlei organisaties van oud-strijders en nazi-sympathisanten, maar ook door de Bondsregering. Van kanselier Konrad Adenauer tot en met Willy Brandt en Helmut Schmidt. Zo leverde de Duitse ambassadeur persoonlijk bij de gevangenis een televisietoestel voor de heren af. Toen ze stierven waren ze gefortuneerd.
De Drie van Breda zaten eerst in Veenhuizen. November 1952 liet minister Donker in alle stilte zestig oorlogsmisdadigers - onder wie de latere Drie van Breda naar de koepelgevangenis van Breda overplaatsen.
Donker vond Veenhuizen veel te dicht - zo'n 40 kilometer - bij de Duitse grens liggen. Hij sloot niet uit dat het mogelijk zou zijn geweest om met twee autobussen voor te rijden en de gehele Duitse bevolking in een uur tijds naar Duitsland af te voeren. De gevangenen werden vervoerd in drie autobussen, die met zeer grote snelheid reden. Dertig gestichtswachten gingen mee.
Donker kreeg hier echter al gauw grote spijt van. Zeven politieke delinquenten, tot levenslang veroordeelde Nederlandse misdadigers die niet uit Veenhuizen kwamen, wisten tijdens de Kerstviering te ontvluchten. Drie van de vluchtelingen hadden een baantje als hulpstoker en daardoor wisten zij maar al te goed de weg van de grote hal in het midden van de koepel naar een kolenkelder. Via een ladder wisten ze de hoge muur over te klimmen en naar Duitsland te ontvluchten.
Later waren er nog plannen om de beruchte oorlogsmisdadigers terug naar Veenhuizen te brengen, maar dat is er niet meer van gekomen.
(Foto Anefo)
Reacties
Een reactie posten